Woensdag 24 april

Wat een avontuur, wat een avontuur! Okee, nu willen jullie zeker weten wat er is gebeurd? Ik zal het vanaf het begin vertellen, anders snappen jullie er vast helemaal niks meer van! Vandaag was onze vrije dag, onze laatste vrije dag samen, omdat zaterdag de gasten komen en we daarna omstebeurt een vrije dag gan hebben. Gister hadden wij (Deirdre, Nikki en ik) al besloten om Jesolo te gaan, het plaatselijke grote stadje met (tenminste dat dachten we) een groot winkelcentrum. Dit is ook de plek waar de McDonald’s gestationeerd is. Je begrijpt dan ook wel waar we als eerste naartoe zijn gegaan. We zijn trouwens met de bus gegaan, omdat Eimear een paar dagen weg is en we geen auto (of mens met rijbewijs) tot onze beschikking hadden. Na ongeveer 40 minuten met de bus stonden we aan de achterkant van het winkelcentrum. Na de Mc zijn we maar eens rond gaan kijken in het winkelcentrum. Het bleek te bestaan uit o.a. een SeaLife (soort van oceanium), een paar hele dure kledingwinkels, een grote drogisterij, een Expert en grote supermarkt. Omdat Deirdre en ik allebei het ’s nachts flink koud hadden gehad (gelukkig is de slaapzak uit Nederland onderweg!), gingen we op zoek naar een leuke, betaalbare en warme sweater. De kledingwinkeltjes bleken best duur te zijn en daarom zijn we maar snel weer verder gaan kijken. Op een gegeven moment kwamen we in een winkeltje dat helemaal uitgestorven bleek. Nikki en Deirdre wilden graag voor een spiegeltje kijken en dachten het daar te vinden. Overal stonden (en lagen) paspoppen op plekken waar je het niet zou verwachten. Daarnaast was het er ontzettend warm. Het deed me een beetje denken aan het winkeltje in het filmpje waar we de geluidjes voor moesten maken tijdens muziek toen ik nog op de pabo zat. Ik zal het filmpje wel even linken deze week op Facebook, dan weet je ongeveer wat de sfeer in de winkel was en waarom ik het zo eng vond daar. We zijn dan ook maar weer snel naar buiten gegaan, op naar de volgende winkel. Dat was de Expert, we moesten daar zijn voor een simkaartje voor Nikki haar telefoon en voor mijn van huis meegebrachte dongel. Toen ik aan een medewerker vroeg of hij Engels sprak (gewoon in het half-Frans/Spaans/Italiaans, waarschijnlijk met een zwaar Hollands accent: ‘Scuza, pablo Englese?’), moesten ze eerst alle medewerkers opnieuw ergens plaatsen en een medewerker erbij halen voordat ze ons te hulp konden staan. Ze konden ons, bleek later gewoon niet helpen (hadden ze voor niks de hele tent omgebouwd) en ze verwezen ons door naar een andere zaak ergens anders in het stadje. Deirdre, Nikki en ik waren alledrie te lui om naar de andere kant van het stadje te gaan lopen, en dus gingen we verder en kwamen bij de drogist en de supermarkt waar we een tijdje hebben geshopt. Toen zijn we met de bus teruggegaan naar Ca’Savio, het kleine plaatsje ongeveer een kilometer van de camping (voortaan aangeduid als Marina) vandaan. Daar, kwamen we achter, hebben ze net zo’n groot winkelcentrum als in Jesolo en hebben we eindelijk een simkaart kunnen kopen. Het duurde best lang voordat Nikki haar simkaart had en het meisje dat ons hielp, had de mijne zo geregeld. Nikki en Deirdre besloten dat we naar de beachbar zouden gaan. Ze hadden er allebei al verschillende mensen over gehoord en wilden graag kijken wat er nou zo geweldig kon zijn aan die beachbar. In een winkel vroegen we de weg naar de beachbar en ze legden ons uit dat het niet moeilijk was, gewoon de weg uitlopen voor 800 meter en je stond voor de deur van de bar. Omdat ik dacht dat we voor het donker terug zouden komen op Sonja, had ik geen jasje meegenomen. Maar het werd inmiddels al een stuk kouder en ik begon het ook koud te krijgen. Het enige winkeltje dat nog open was, was een toeristenwinkeltje dat eigenlijk alles had. Ik verbaas me er nu nog steeds over dat de eigenaar van de winkel zelf weet waar alles staat, het was zo’n rommel in die winkel, niet normaal. Met handen en voeten legden we uit waar we naar op zoek waren (ze begreep het toen nog niet en ik moest het voor haar tekenen op een blaadje!) en uiteindelijk begreep ze het toch. Ze bleek alleen truien achter te hebben liggen en beloofde het voor ons uit te zoeken, als we de volgende dag zouden terugkomen. Wij wisten alledrie dat we de volgende dag hard moesten gaan werken, maar we beloofden het haar toch (ben eigenlijk wel benieuwd wat ze met die truien heeft gedaan! We liepen weer verder en na een tijdje kwamen we bij een strandtentje, maar we wisten bijna wel zeker dat dit het niet kon zijn. We liepen verder richting het strand, omdat we ervan overtuigd waren dat een ‘beachbar’ toch echt op of aan het strand zou moeten liggen. Op het strand was helemaal niks, behalve dan natuurlijk het zand en de zee. We besloten om terug te lopen naar Marina. Aangezien ik niet gemaakt ben voor het lopen op droog zand en ik al pijn aan m’n voeten had, liep ik langs de waterlijn, Deirdre en Nikki liepen gewoon op het droge zand. Toen we bij de strandingangen van Marina kwamen, gingen we op zoek naar een uitgang die direct naar de weg zou leiden en niet op Marina zou uitkomen. Die bleek er niet te zijn, dus we liepen verder. Toen we bij de vijfde en laatste ingang van Marina aankwamen, besloten we dat er niks anders opzat en dat we de duinen in moesten om daar te zoeken naar een paadje tussendoor. Inmiddels was het al rond 9 uur en begon het langzaam donker te worden. De paden die we tegenkwamen, waren allemaal ondergelopen met water, omdat het de afgelopen dagen veel geregend had. Dus kwamen we steeds verder in de duinen terecht. Op een gegeven moment hadden we door dat er geen mogelijkheid meer zou komen om naar Sonja te gaan in de duinen en dus liepen we terug naar het strand. Inmiddels had ik erge last van mijn voeten, omdat ik (als een echte Hollander!) m’n Birckenstocks aan had en er blaren door had gekregen. Deirdre bond m’n blaar af met een zakdoekje en wat tape (geen sporttape, maar een soort groot plakband) en we liepen verder. Na ongeveer 100 m was de bandage al eraf gevallen. Het was duidelijk dat ik niet meer een uur zou kunnen lopen, dus belde Deirdre met Eimear om toestemming te vragen om over Marina terug te lopen. Intussen gingen Nikki en ik naar een paar strandvissers die op het strand zaten te vissen (echt waar joh? Strandvissers die op het strand vissen? Dit moet niet gekker worden!) en we vroegen hen waar ze van het strand afgingen als ze klaar waren met vissen. Ze wezen met hun hand in de richting van Marina, maar toen we ze duidelijk probeerden te maken dat we daar niet meer op mochten, zeiden ze alleen maar: No comprendo (ik niet begrijp, jij wel begrijp?). We gaven het dus maar op en liepen in de richting van Marina. De ingang die we probeerden te bereiken bleek met een hek dicht te zijn, dus probeerden we de volgende. Deze bleek open te zijn en niet op Marina uit te komen.. Het was het pad dat Marina 8000 scheidt van Marina 2000 (2000 is het stuk waar alle reisorganisaties zitten. Je moet altijd door de tunnel heen om op 2000 te komen, 2000 en 8000 slaan trouwens op het aantal staplekken dat er op dat gebied is)! We liepen de weg uit en kwamen bij een geasfalteerde weg uit waar de ingang van Marina is gestationeerd en Sonja ook. Onderweg realiseerden we dat we best nog wel honger hadden. Gelukkig was de bar nog open en we hadden een heerlijke pizza met cocktail (nee, niet de cocktail op de pizza!) en kletsten nog even gezellig wat bij met wat couriers van Eurocamp en de bedienden van de bar. Daarna was het tijd om te gaan slapen, we vielen allemaal gelijk als een blok in slaap!